Ήρθε για να φέρει την επανάσταση του αυτονόητου, με απλά ελληνικά και όχι αυτονόητα, ήρθε να μας κάνει σύγχρονη κοινωνία και κράτος αντάξιο των ευρωπαϊκών εταίρων μας, μα κανείς δεν τον πιστεύει. Σίγουρα δεν τον πιστεύουν οι νέοι του τόπου και αν δεν έχεις τους νέους μαζί σου είσαι καταδικασμένος από χέρι, κύριε πρωθυπουργέ. Όσα οραματίζεσαι γι' αυτούς, χωρίς αυτούς είναι χάρτινοι πύργοι ή δικτατορία. Και μιλώ γι' αυτούς που σήμερα θεωρείς ταραξίες και εμπόδιο στα σχέδια της βασιλείας σου, Μεγαλειότατε και που αποτελούν τους αυριανούς διανοητές, συγγραφείς και το έμψυχο δυναμικό του τόπου. Είναι σίγουρο το δίκιο τους γιατί είναι φρέσκοι και ζωντανοί, σε σύγκριση με τα χούφταλα του Δ.Ν.Τ. και των υποστηρικτών του, θα ήθελα να συγχωρέσετε τα απλά λαϊκά μου.
Πραγματικά ο κ. Πρωθυπουργός πιστεύει ότι έχει βρει την λύση του γόρδιου δεσμού και τρέχει ολημερίς, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του, εφαρμόζοντας την υποχρεωτική θεραπεία που μας επιβάλει ο ίδιος ο δολοφόνος. Είναι αποφασισμένος για όλα και όσο κανείς δε πιστεύει στα λόγια του, κατατρέχει σε αποφασιστικές τακτικές αμερικάνικου cinema, παραπλάνησης της κοινής γνώμης (βλέπε εξαρθρώσαμε την τρομοκρατία κ. α.), τύπου αναισθητικού για να πετύχει η εγχείρησή. Το έχει πάρει απόφαση λοιπόν ότι θα μας σώσει έτσι όπως ξέρει ο ίδιος, αν ξέρει ελάχιστα τι του γίνετε...
Θέλει να γίνει ο σωτήρας μας! Να προσκυνούμε τη χάρη του και να μιλάνε τα δισέγγονα μας για το μεγαλείο του Παπανδρεικού θαύματος, ενώ ο ίδιος εφαρμόζει σήμερα πολιτική σκοτεινών καθεστώτων για να επιτύχει τους στόχους της επανάστασης που οραματίζεται. Θέλει να σώσει με την πολιτική του μνημονίου τον ένα λαό από την καταστροφή και απορώ αν μας δουλεύει η είναι πραγματικά πεπεισμένος. Θυμάμαι σαν σήμερα τη συνέντευξή του πριν Δ.Ν.Τ., στη οποία και στόλιζε με τα χειρότερα αυτή την προοπτική της χώρας. Μερικές μέρες αργότερα είδε ότι δε μπορεί να σταθεί στο θρόνο του χωρίς αυτούς τους τοκογλύφους, οι οποίοι και ουσιαστικά τον εξέλεξαν και αποφάσισε να βάλει στο βαρύ λεξιλόγιό του ένα καινούριο μότο, ''δεν φοβάμαι το πολιτικό κόστος'', εννοώντας το ακριβώς αντίθετο. Κυρίες και κύριοι τρέμει το πολιτικό κόστος και δεν ξέρει που να κρυφτεί, εφαρμόζοντάς μια στεγνή δικτατορία σε κάθε επίπεδο για να μην χάσει τη θέση του. Αυτό που δε μπορεί να χωνέψει είναι ότι θα πρέπει να πει στον ελληνικό λαό ότι πτωχέψαμε και τότε θα τους πάρει ο διάολος όλους.
Δεν απορώ καθόλου με τη λογική της ορμής που τον διακατέχει διότι έχοντας λύσει το οικονομικό του πρόβλημα από τα γεννητούρια του και αφού έχει γυρίσει τον πλανήτη μια, δυο, τρεις φορές, δεν έχει παρά να ασχοληθεί με τη φτωχολογιά, να μιμηθεί τη μητέρα Τερέζα και να φτιάξει το θρύλου του. Είναι και η κοινωνικοπολιτική θυσία του πατέρα του και του παππού του βλέπεις, που του καθιστά αδύνατον να κάτσει στα αυγά του. Κάτι θα πρέπει να σώσει και αυτός, να γίνει ευεργέτης της πατρίδας, άσχετα αν δεν έχει τίποτα νέο και ζωντανό, ουσιαστικά λειτουργικό να προσφέρει. Δεν είναι υπερβολή παρά μια ουσιαστική πραγματικότητα. Είναι ανάγκη αυτών των εξωγήινων οντοτήτων - μεγάλων ανδρών να επιβάλουν την επιρροή τους ακόμη και μετά θάνατον, θεωρώντας ως υψίστη υποχρέωση την συνεχή αύξηση του εγωιστικού δυναμικού της οικογενείας και του ιδίων, εις βάρος του απλού ταπεινού λαουτζίκου. Βλέπε τη θέση που κατέλαβε στους μεγάλους Έλληνες ο Καραμανλής, ο εθνάρχης. Η επιρροή του διοργανώνει ακόμη και σήμερα reality και συμμετέχει παρακαλώ σε θέση φαβορί. Η κατάστασή τους προδίδει την άμεση ψυχολογική θεραπεία, τουλάχιστον τους εν ζωή...
Ο πρωθυπουργός μας πάσχει από το σύνδρομο του ήρωα κυρίες και κύριοι και θα επιβάλει την ουτοπία του, ακόμη και αν αυτή ισούται με δικτατορία.''Σώπα, σώπα, υπερβολές..'' θα φωνάξουν οι περισσότεροι. Και συνεχίζω να μιλώ για δικτατορία με όλη την σημασία της λέξεως. Εποχές, σκοτεινές και ύπουλες, βρώμικες. Μαζική θλίψη, δυστυχία και βία από το κράτος του Γιωργάκη αυτή τη φορά. Μια κατάρα που πνίγει την ελευθερίες των ανθρώπων, μη έχοντας να καλύψουμε βασικές και ουσιώδης ανάγκες επιβίωσης, πόσο μάλλον να μιλήσουμε για μια θετική προοπτική προς τις ζωές των πολίτων.
Η ομολογία είναι στεγνή ''είμαστε σε πόλεμο'', βγαίνουν και διαλαλούν στα τηλεμπαλκόνια οι κύριοι της κυβερνήσεως και των τραπεζών. Ο Γιωργάκης σαν άλλος Μέγας Αλέξανδρος βάλθηκε να μας ενώσει και να φέρει τη μεταμόρφωση της σωτηρίας, της δικής του σωτηρίας, της δικής του επανάστασης. Μια γεύση Παττακού πλημμυρίζει τη σκέψη μου. Από το προεκλογικό ''πάμε'' φτάσαμε στο ''είμαστε σε πόλεμο'', ενσαρκώνοντας μια πραγματικότητα αδυναμίας να πείσει τον οποιονδήποτε με τις απαράδεκτες οικονομικές αλχημείες του, να ακολουθήσει το όραμα!
Είναι ολοφάνερο ότι θέλει να τρομοκρατήσει τον κόσμο. Το βασικό όπλο μιας δικτατορίας είναι ο φόβος που παραλύει της μάζες. Αυτό που αλλάζει με τις εποχές είναι το συστατικό που δηλητηρίου που χρησιμοποιείτε κάθε φορά. Σήμερα ζούμε τη δικτατορία των αγορών, που χρυσώσουν το χάπι του επιτυχημένου, ασκώντας ψυχολογική βία παρά τη σωματική, όπου και σε εξουδετερώνει απόλυτα, μεταβάλλοντας τον πολίτη σε καταναλωτικό ζόμπι, για να λειτουργεί η αγορά λέει. Αν οι αγορές λειτουργούν ομαλά τότε θα έχουμε ευτυχισμένες ζωές εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Και εγένετο το ερώτημα; Ποιες είναι αυτές οι αγορές στις οποίες έχουμε υποταχθεί και εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες, σαν άλλο θεό; Τις αγορές όσο και αν τις γλείφεις δεν έχουν ανθρώπινα συναισθήματα. Μονάχα αν σταθείς στο ύψος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μακριά από ηρωισμούς, μπορείς να δημιουργήσεις κοινωνίες ουσιαστικές ελεύθερες και όμορφες. Και χρησιμοποιώ τη λέξη ''λέει'', διότι το φαντασιακό της πλειοψηφίας των συνανθρώπων μας που πιστεύει στις αγορές αδυνατεί να οραματιστεί ρεαλιστικές ανθρώπινες κοινωνίες.
Εκεί βρίσκει έφορο έδαφος ο τύπος ''σωτήρας Γιώργος'', μεγάλη η χάρη του. Το σχέδιο του είναι απλό. Συνεχίζεις να παίζεις το παιχνίδι των αγορών ζητώντας την υποτιθέμενη βοήθεια σωτηρίας από το ίδιο το σύστημα που σε έφερε σε αυτή την κατάσταση, για να επανέλθουμε και πάλι στο άθλιο παιχνίδι των αγορών, όπου και το ελληνικό κράτος δεν έχει καμιά τύχη απολύτως. Η εκμετάλλευση εις βάρος του θα συνεχιστεί έχοντας υπόψιν τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, όπου οι υπερδυνάμεις εξουσίας του κεφαλαίου χρειάζονται χώρες υπό την ανέχεια για να ζουν οι ίδιοι το όνειρο της ανάπτυξης. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα παραμείνει εντός για μερικά χρόνια όπου και πάλι η συνεχής κατάρρευση του καπιταλιστικού μοντέλου θα συμπαρασύρει την ψωροκώσταινα στα απόβλητα. Το παιχνίδι ήταν και είναι στημένο από εξουσιομανή και φοβισμένα ανθρωπάκια, μη έχοντας να προσφέρουν τίποτα παραπάνω από τον αρρωστημένο εγωισμό τους.
Βρεθήκαμε στο περιθώριο των αγορών και ο Γιώργος είχε να επιλέξει μεταξύ της πραγματικής αλλαγής πλεύσης της χώρας, προς νέους ορίζοντες εξανθρωπισμού και ουσιαστικού πλούτου της κοινωνίας, δημιουργώντας μια χώρα πρότυπο για όλο τον πλανήτη και την επιστροφή στην γνώριμη υπόδουλη αιώνια θέση της Ελλάδας. Και επειδή το πρώτο χρειάζετε άρχ**δια, διάλεξε τον εύκολο δεύτερο δρόμο της ουσιαστικής φτώχειας. Κουράγιο λοιπόν...
του Αριστείδη Αθάνατου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου